Bez tytułu

Uswiadomilam to sobie w momencie, gdy skonczylam czytac ostatnia notke Ptycha. Odklepalam "Wieczne odpoczywanie..." i napisalam komentarz. Zastanowilam sie dopiero, gdy uderzylo mnie, ze zrobilam cos inaczej niz zwykle, gdy komentuje notki. O ta modlitwe wlasnie chodzilo. Dopiero teraz zdalam sobie sprawe, ze to wcale nie pierwszy raz. Zawsze, gdy widze przy drodze krzyz przybity do drzewa, czy po prostu wetkniety w pobocze odmawiam ta wlasnie modlitwe. Nie wiem dlaczego to robie. Nie znam czlowieka, nie? Po prostu, siedze w samochodzie, jesli z kims, to przez moment wylaczam sie z rozmowy i sobie w duszy odmawiam. W ogole do modlitw wyklepanych w dziecinstwie na pamiec nie jestem skora. Jezeli mam ochote, lub czuje taka potrzebe ucinam sobie cos na ksztalt pogawedki z Panem Bogiem. W sumie to monologuje, bo glosow jeszcze nie slysze ;-) Kurcze, dziwnie tak przylapac sie na czyms, co robi sie od nie-wiem-kiedy calkiem nieswiadomie.

Mam chote rozwinac temat religii w ogole, ale po pierwsze pewno bym przed polnoca nie skonczyla, a po drugie, blog  nie jest najlepszym miejscem na tego typu rozwazania. Zwlaszcza tak glupi blog jak moj.

Jakos tak mi smutno tylko, ze jutro nie opowiem tym, ktorzy sa wazni, co u mnie nowego. Nie wiem tez czy jest sens zapalac bezimienny znicz, ktory powinien stac w zupenie innym miejscu, przypisany do kogos konkretnego. Mam ich w sercu, ale chcialabym tez moc polozyc dlon na gladkim, zimnym marmurze, wyszeptac wszystko co mnie gryzie i pozwolic lzom bez skrepowania wyplukac troski. Smutno mi troche...